|
دومين روز از همايش بين المللي هنر انقلاب هاي دنيا كه به تئاتر و هنرهاي نمايشي اختصاي داشت با حضور اساتيد و صاحبنظران اين رشته برگزار شد.
دومين روز از همايش بين المللي هنر انقلاب هاي دنيا كه به تئاتر و هنرهاي نمايشي اختصاي داشت با حضور اساتيد و صاحبنظران اين رشته برگزار شد.
به گزارش روابط عمومي موسسه فرهنگي هنري صبا وابسته به فرهنگستان هنر، «در دومين روز از همايش بين المللي هنر انقلاب با موضوع تئاتر»، ابتدا محسن حسيني ريشه ها و زمينه هاي تئاتر انقلابي فرانسه در قرن 18 را به تفصيل بررسي كرد. وي با اشاره به درام فرانسوي در قرن 17 با تحليل آثار 3 تن از نامداران ادبيات دراماتيك قرن 17 : پير کرنی، ژان راسين و مولير، زمينه هاي اجتماعي و فرهنگي تئاتر در دوران طلايي قرن 17 ارائه منظر پيوند دراماتيك دكور دراماتورگي بررسي كرد.
وي با اشاره به تلاشهاي مولير در احياي ژانر کمدی پس از ارسيتوفانس کمدی، هجو آميز، گزنده، معترض و بيدارگر وي را در نسبت نزديك با تحولات اجتماعي دانست و سپس به تلاشهاي دني ديدرو در تحليل ابعاد و زواياي صحنه و بازيگري در دايره المعارف بزرگ فرانسه و نگاه سيال ، جامع و پوياي او به مقوله تئاتر اشاره كرد.
سپس دكتر احمد كامياب مسک، با برشمردن تاثيرات متقابل و پيشرفت و نو آوري در عرصه هنرها خاطر نشان كرد: هنرها و بخصوص تئاتر بزرگترين نقش را در آگاهي عمومي و زمينه سازي براي انقلاب ها ايفا مي كنند . وي با ابيان اينكه عنصر اصلي و اوليه نمايش «متن» است و متن هم ميتواند بستر گشايش منظرهاي فلسفي باشد اصل و اساس تئاتر در غرب را بيان مضامين دينی و فلسفی دانست. وي افزود حركت از افسانه به فلسفه و از آئين به تئاتر بطور همزمان صورت گرفته و هنرها نيز در سيري تكاملی خود به آرمانهاي انساني و معنوي و اخلاقي نظر داشته اند.
وي با ذکر اينكه پيچيده كردن اثر هنري به مثابه شكلي از تحول تاريخي آن نو بودن و تازگي را شيوه ارگانيك بيان تغييرات هنري عنوان كرد و افزود كه پيشرفت در هنر معادل پيدايش ساده يك بيان جديد نيست بلكه جهشي بلند در راستاي پيدايش و ظهور یک كيفيت معنايي نوين است. وي در پايان تاكيد كرد: عمر هنرها از يك آبشخور مشترك سيراب مي شوند كه پيشرفت نام دارد و پيشرفت نتيجه تحولات مثبت جامعه و انقلابهاست.
در ادامه دكتر مجيد سرسنگي به بيان كاركردهاي اجتماعي تئاتر و نقش رخدادهاي سياسي و اجتماعي و انقلاب ها در تكوين و تحول تئاتر پرداخت. وي گفت: هميشه تئاتر متأثر از يك جريان سياسي اجتماعي نيست بلكه گاهي خود تئاتر مي تواند جريان ساز باشد. وي افزود: تفاوت در هويت انقلابها، ما را در ارائه يك تعريف واحد از تئاتر انقلاب دچار مشكل مي كند اما در يك تعريف كلي: تئاتر انقلاب تئاتري است كه بر مبناي بستري سياسي، فلسفي و ايدئولوژيك نقش خود را در آگاهي بخشي ، تبيين اصول انقلاب و ترويج انديشه هاي انقلاب در بستر مبارزه جويانه ايفا ميكند. وی آنگاه معیارها و شروطی را برای انقلابی بودن تئاتر اینگونه ارزیابی کرد: 1- وجود نیروهایی که بر مبنای هنجار ستیزی فرهنگ عمومی جامعه ضرورت انقلاب را ايجاد كند،2- نيروهايي كه براي دستيابي اين هنجارها بر نيروي اول بشورد و اعتراض كند 3- زمينه هاي لازم براي بروز انقلاب 4- اصول، موازين، شعائر و آرمانهاي صريح و روشن براي انقلاب، 5- عدم امكان مصالحه بين دو نيروي ياد شده. وي در ادامه شرايط و بسترهاي رشد تئاتر انقلاب را اينگونه برشمرد: 1- وجود تئاتر در جامعه 2- شناسايي قابليت ها اين هنر از سوي مردم 3 – وجود هنرمندان معتقد و متعهد به انقلاب 4- آگاهي هنرمندان نسبت به توانايي هاي تئاتر در كمك به وقوع يا تثبيت انقلاب ، وي در پايان دورنماي تعامل تئاتر و انقلاب در سالهاي پس از پيروزي انقلاب اسلامي در ايران و كارنامه هنرهاي نمايشي در عرصه هنر انقلاب را بررسي كرد.
در پایان میزگرد تخصصی با حضور امیر کاووس بالازاده، تاجبخش فنائیان، فرزان سجودی، محمد حسین ناصر بخت، در خصوص پروپاگاندا و انقلاب درام مورد بررسی قرار گرفت.
|
نسخه چاپي
